Kırılan bir tabakla başladı her şey...
Genelleme yapmaktan hoşlanmasam da yazıma şöyle başlamak istiyorum; biz kadınlar istiflemekten, kıyamayıp atamamaktan ve koleksiyondan çok hoşlanırız.
Pek çok kez sevdiğim mumu bitecek veya şekli bozulacak diye yakmaktan çekinmişimdir. Anı yaşamak ve o anda kıymetlendirmek konusunda hemfikir olup titrek ellerimle yakmışımdır. Bu bende kaçınılmaz bir duygu :)
Yazı başlığımda da belirttiğim gibi bir tabakla başladı her şey, önce malum bulaşık makinelerinin vermiş olduğu tahribat ile en sevdiğim tabağımın kıyısı çatladı :( Sonra hiçbir şey olmamış gibi kaldırdım koydum rafa, günler geçtikçe ve her rafa elimi uzattığımda göz göze geliyoruz kırık kalpli pembe tabağımla. Aldım ve birkaç gün de masamın üzerinde beklettim. Elim gitmiyor, atamıyorum. Ben de tabakların hayatımdaki yerini sorgulamaya başladım ve tabak koleksiyoneri olduğumu fark ettim. Onları sergilemek, biriktirmek ve kullanmak inanılmaz keyifli.
Şimdilik dev bir kadro değiliz elbet ama her birinin tatlı hikayesi var.
